Św. Maksymilian Kolbe, Konferencja 32 (odpowiedzi na pytania i wskazówki do życia wewnętrznego)

Na podstawie Konferencji św. Maksymiliana Marii Kolbego (2018), ss. 49-51.

Św. Scholastyka pytała raz swego brata św. Benedykta, co trzeba robić, aby zostać świętą. Ten jej odpowiedział, że trzeba chcieć. Jak ktoś chce się uświęcić, to Pan Bóg da mu łaskę. Więc świętym zostanie ten, kto świętym będzie chciał zostać. Łaskę zaś do świętości otrzymujemy przez ręce Matki Najświętszej i tylko przez Jej ręce.

…

Ktoś powie: ja kuję łacinę, ja gotuję, czy to są wszystko środki? Wszystko, co tylko tu spełniamy, jest środkiem, jeśli tylko intencja jest dobra, bo celem całego Niepokalanowa jest zdobyć świat dla Niepokalanej, a właśnie tych różnych rzeczy do całości potrzeba. Jeżeli czynności swoje spełniamy dlatego, że Niepokalana sobie życzy, to wszystko jest środkiem. Kto jednak spełnia swoje obowiązki nie tak, jak Ona sobie życzy, a więc niedbale i niestarannie, albo znowu dlatego, że mu to sprawia przyjemność, on to lubi, to wtenczas takie uczynki nie mają nadprzyrodzonej wartości. Dlatego im więcej trudności spotykamy, tym chętniej się do obowiązku garnijmy. Niejednokrotnie wstręt, który odczuwamy przy spełnianiu obowiązków, wyratuje nas od miłości własnej. Zwyczajnie jest tak, że jak coś przyjemnego, to ludzie chętnie to wykonują, a jak mniej przyjemne, to przeciwnie. Jest to egoizm, kierowanie się pobudką miłości własnej, a nie miłością Matki Bożej, miłością Pana Boga.

Św. Maksymilian Kolbe, Konferencja 31 (o posłuszeństwie)

Na podstawie Konferencji św. Maksymiliana Marii Kolbego (2018), ss. 46-49.

Modlitwa św. Franciszka z Asyżu: „O Pani moja”:

„O Pani moja, święta Maryjo, oddaję się całkowicie Twojej błogosławionej opiece i szczególnej straży poruczam całą nadzieję i pociechę moją, wszystkie kłopoty i nieszczęścia moje, życie i koniec życia mego, aby przez Twoje święte wstawiennictwo wszystkie sprawy moje kierowały się i układały zgodnie z wolą Twoją i Twojego Syna. Amen”

…

Wiemy, iż nawrócenie i uświęcenie jest owocem łaski, a my z tą łaską musimy współpracować. Bez łaski Bożej nie próbował św. O. Franciszek pracować około nawrócenia.

Skąd łaskę otrzymać?

Dojrzewa obecnie dogmat, że Niepokalana jest Pośredniczką łask wszelkich. Zatem im więcej kogo zbliżymy do Matki Najświętszej, tym pewniej ułatwimy mu nawrócenie i uświęcenie.

…

A cóż to jest uświęcenie?

To nic innego jak tylko wierne naśladowanie Pana Jezusa.

Jakże to! – Czy potrafimy Boga naśladować?

Przykład mamy u Boga-Człowieka.

Święci nic innego nie robili, jak tylko odtwarzali życie Pana Jezusa. Im kto więcej odzwierciedli w sobie obraz Zbawiciela, ten tym więcej się uświęci. Zatem naśladowanie Pana Jezusa jest naszym zadaniem.

Pan Jezus przez całe trzydzieści lat na ziemi wiódł życie ukryte i był posłuszny Matce Najświętszej i św. Józefowi [por. Łk 2, 51]. Gdy św. Józef umarł, a została Matka Najświętsza, Pan Jezus i Jej był posłuszny.

Oto nasze „amen” – być posłuszynmi Matce Najświętszej.

Jak to poznać, że Matka Najświętsza czegoś od nas żąda?

…

W świętym posłuszeństwie.

…

Nie dlatego mamy słuchać przełożonego, że jest uczony, doświadczony, roztropny, uprzejmy itd., ale iż w tym posłuszeństwie jest wola Boża, wola Matki Najświętszej.

…

Pan Bóg w dobroci swej nieskończonej, nie chcąc nas karać za nasze przewiny, zastawił się Matką Najświętszą. Ojcowie święci mówią, że Pan Bóg podzielił swoje królestwo na dwie części – sobie zostawił sprawiedliwość, a Matce Najświętszej dał miłosierdzie. Dlatego właśnie przez Niepokalaną.

…

Nie oszczędzajmy się też nigdy w sprawie Niepokalanej. Owszem, roztropność mówi, ażeby ofiara naszego życia za wcześnie nie spłonęła. Ale gdy chodzi o Niepokalaną, o Jej sprawę, to nigdy za dużo, nigdy dosyć! Ale coraz bardziej, coraz lepiej, coraz święciej, coraz doskonalej.

Św. Tomasz z Akwinu a poszukiwanie prawdy i dialog międzyreligijny

Na podstawie „Czy święty Tomasz z Akwinu może być patronem dialogu międzyreligijnego?” (Zawsze Wierni nr 4 (215), 2021).

Otóż celem ostatecznym każdej rzeczy jest to, co zamierzył jej pierwszy twó©ca lub poruszyciel, pierwszy zaś twórca i poruszyciel wszechświata jest intelektem jak wykażemy później. Ostatecznym celem wszechświata musi więc być dobro intelektu. Takim zaś dobrem jest prawda. Ostatecznym celem całego wszechświata musi być zatem prawda i przede wszystkim jej rozważaniem musi zajmować się mądrość, dlatego mądrość Boża oświadcza, że przybyła na świat obleczona w ciało, po to by ujawnić prawdę i jak mówi Ewangelia św. Jana (J 18, 37) „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie”.

Summa contra gentiles, I, 1.

Stąd zadaniem mędrca jest przede wszystkim badanie prawdy o pierwszej zasadzie (Bogu) i przekazywanie jej innym, ale i zwlaczanie przeciwnego jej fałszu.

Summa contra gentiles, I, 2.

Wiedza Święta (teologia) przewyższa godnością pozostałe rodzaje wiedzy spekulatywnej, przewyższa także pewnością, bo pozostałe rodzaje wiedzy opierają swą pewność o przyrodzone światło ludzkiego rozumu, który jak wiadomo może błądzić, ta zaś czerpie swą pewność z światła wiedzy Bożej, do której błąd nie może się wcale zakraść.

Summa Theologiae, I-I, q. 1, a. 5).

Św. Klemens Maria Hoffbauer i masoni

ks. W. Mrowiński T.J. Miesiąc Marzec z przykładami poświęcony czci św. Józefa (1906), s. 56:

W pracy apostolskiej około zbawienia dusz, bł. Hoffbauer i jego towarzysze byli niezrównani; w kościele św. Benona spowiadano rocznie około 100 tysięcy ludzi. Wielu Żydów nawróciło się za jego staraniem do św. katolickiej wiary. Loże massońskie nie mogły znieść tego tryumfu religii, zaczęto więc znieważać zakonników, fałszywie ich oskarżać. Wskutek tych skarg fałszywych, rząd francuski w 1808 r. kazał kościół św. Benona zamknąć, a zakonników wywieść z Warszawy. Następnej nocy w loży massońskiej odbyła się zaraz wielka hulatyka, wesołe krzyki i strzelania, na znak odniesionego zwycięstwa. Bł. Hoffbauer udał się do Wiednia, gdzie pełen zasług, 6 marca 1820 r. żywot swój doczesny świątobliwie zakończył.

Mowa 50 na Wielki Post – św. Leon Wielki

Św. Leon Wielki, Mowy (Księgarnia św. Wojciecha), 1958, s. 225–229.

1. Najmilsi! Bliskie już święta wielkanocne poprzedzamy, jak zwyczaj każe, 40-dniowym ćwiczeniem postnym, aby uświęcić ciała i dusze. Przygotowanie bowiem nasze do obchodu największego ze świąt na tym polegać powinno, żeby w dniu męki Pańskiej podzielać żywo śmierć tego, co swoim zmartwychwstaniem nam zmartwychwstanie zgotował. Św. Paweł Apostoł tak tę rzecz ujmuje: „boście umarli, i życie wasze ukryte jest z Chrystusem w Bogu. Gdy się Chrystus, życie wasze, okaże, tedy i wy z nim okażecie się w chwale” ¹ (Kol. 3 3). A na czym polega nasz udział w śmierci z Chrystusem? Na tym, abyśmy przestali być, czym byliśmy. Na czym zaś podobieństwo z jego zmartwychwstaniem? Również na zwleczeniu starego człowieka z siebie. Kto zatem dobrze pojmuje tajemnicę swego odkupienia, ma wyrzec się ludzkich przestępstw i usunąć wszelkie zmazy grzechowe, aby mógł przyoblec się na ucztę weselną we wspaniałą cnót szatę. Aczkolwiek bowiem Oblubieniec w dobroci swojej zaprasza wszystkich do królewskiego stołu, to jednak ci wszyscy wezwani bez wyjątku obowiązani są postarać się o to, aby godnie przystępować do spożywania świętych darów. Niektórzy nadużywają, niestety, cierpliwości Bożej. Sumienia mają obciążone, ale ponieważ długo uchodzi im to bezkarnie, więc czują się bezpieczni. Tymczasem karę tylko odkłada im się dlatego, aby mieli czas do poprawy. „Bóg nie chce śmierci grzesznika, jeno aby się nawrócił i żył” (Ezech. 18, 32 i 33, 11). Niechaj jednak nikt nie odwłóczy starań o uzyskanie miłosierdzia z tego jedynie względu, że nie dotknęło go jeszcze to, na co zasłużył. Co się odwlecze, to nie uciecze; nie uniknie potępienia, kto nie szuka odpuszczenia. Co prawda nie jednakowy powód mają wszyscy do błagania o zmiłowanie, bo grzech grzechowi nierówny, i występki ich różnią się co do jakości i liczby. Że jednak wszyscy wierni, chcący zasłużyć sobie na zaliczenie do grona tych, o których powiedziano: „błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt. 5, 8) – obowiązani są dążyć do całkowitego wyzwolenia się z grzechu i pełnej czystości duszy, przeto należy dołożyć jak najbardziej usilnych starań, aby usunąć z serca najtajniejsze nawet skazy i duszę oczyścić z wszystkiego, co przyciemnia jej jasność: Mimo słowa Pisma: „któż może mówić: czyste jest serce moje, jestem wolny od grzechu?” (Przyp. 20,9), nie należy nigdy tracić nadziei, że dojdzie się do zupełnej czystości serca. Kto o nią wytrwale prosi, z pewnością będzie wysłuchany (Mt. 7, 7; 22, Mar. 11, 24; Łk. 11, 9; Jan 14, 13; 16, 23; Jak. 1, 5). Co przez spowiedź się oczyści, nie pójdzie już więcej pod sąd i wyrok ².
2. Spotykamy się, najmilsi, w pacierzu, odmawianym przez wszystkie dzieci Kościoła, podług tego, jak nas Pan nauczył, z tymi słowami: „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” (Mt. 6, 12). Boć w tym życiu, będącym nieustanną pokusą (Hiob. 7, 1), nikt nie jest tak święty i sprawiedliwy, żeby nie potrzebował odpuszczenia jakiegoś grzechu. Niebezpieczeństwo przeróżnych upadków zagraża nam zewsząd. Jakżeż łatwo przebrać miarę w tym, co dozwolone! Wraz z troską o zdrowie zakrada się szukanie zadowolenia zmysłów, bo żądza nie poprzestaje na tym, co mogłoby zaspokoić naturę. Stąd to rodzi się nienasycona chciwość posiadania; stąd chęć wywyższenia, co to, budując na zasługach przodków lub potomstwa, pychę już to za córkę już to za matkę miewa. Wszystkim tym itp. pokusom, tak różnorodnym, a powiązanym z sobą i jedna drugą bez końca pociągającym, cóż można by lepiej przeciwstawić, jeżeli nie cnotę wstrzemięźliwości? Wszak to ona najbardziej sprzyja przyjęciu się i rozwojowi zalet i duszy, i ciała w człowieku. Dlatego wśród praktyk Kościoła, prowadzących do nieba, tyle pożytku przynoszą ustanowione przez samego Boga posty Poddając bowiem popędy cielesne prawu wstrzemięźliwości, kierują też one pęd życia wewnętrznego we właściwe łożysko. Duch ludzki tak wtedy odczuwa w sobie niedosyt sprawiedliwości, jak ciało – pokarmu. A sam Pan mówi: „błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni” (Mt. 5, 6). Ma więc lud Boży czym zaspokajać zbawienne tęsknoty i godziwe pożądania, ma uczty duchowe i czyste rozkosze. Kto zaś pójdzie za entuzjastycznym wezwaniem proroka: „kosztujcie i obaczcie, jak słodki jest Pan” (Ps. 33, 9), kto raz zasmakuje całym sercem w słodkiej Boga sprawiedliwości i w opatrznościowo rozrzutnym miłosierdziu Jego, będzie potem stale – nie zrażając się jakimś chwilowym zniechęceniem, czerpał pociechy ze źródeł niebiańskich, ten w podziwie dóbr wiecznych co najwyżej z politowaniem spojrzy na doczesne i znikome. Iskra z ogniska Bożej miłości ogarnie go całego. Ten Duch Św., co oziębłość w zapał, a ciemnie nocy w biały dzień obraca, za jednym zachodem w wiernej duszy i mroki rozjarzy i grzechy spopieli.
3. Ponieważ więc wstrzemięźliwość, matka cnót, takie rodzi owoce, że poszczących wiedzie z grzechów w krainę niewysłowionego szczęścia, przeto teraz, najmilsi, gorliwiej wypełniajmy przykazania, otwierające przed nami bramy niebios. Że zaś cała tajemnica paschalna zmierza istotnie do odpuszczenia grzechów, naśladujmy to, co pragniemy obchodzić. Następujący bowiem warunek wiąże miłosierny i sprawiedliwy Pan ze swoją obietnicą: temu tylko odpuści, kto przebaczy swoim winowajcom. Ucząc nas, jak mamy modlić się do Boga Ojca, zgodnie z jego wolą powiada: „jeśli nie odpuścicie ludziom, ani Ojciec wasz nie odpuści wam grzechów waszych” (Mt. 6, 14). Słuszny to na wskroś i łagodny zarazem warunek! Daje on człowiekowi udział we władzy Boga samego, tak że człowiek może formułować jego wyroki, jak sam sobie życzy; zniewala on mianowicie Pana do takiego osądu, jaki on sam wydaje na swego współsługę. Miłujmy zatem tak podwładnych, jak równych sobie, boć mają om taką samą, jak my, naturę! Ponieważ zaś grzeszy każdy, niech przebacza! Co sami chętnie przyjmujemy, chętnie czyńmy drugim! Im więcej okażemy miłosierdzia innym – czy to hojnością jałmużn, czy win przebaczeniem, – tym bardziej zbliżymy się sami do zupełnej czystości duszy! Przez Jezusa Chrystusa, tego Pana naszego, który żyje i króluje z Ojcem i Duchem Św. na wieki wieków. Amen.